Bepaal het doel nadat je het bereikt hebt.

Je kunt op drie manieren een doel bereiken. Misschien zijn er meer, maar ik ken er drie. De eerste kennen we allemaal. Je weet wat je bereiken wilt en gaat erop af. Als het kan in een rechte lijn, als het moet via een kronkelig pad. De top van de berg, de begeerde baan, de gedroomde bestemming. In de wereld die ik goed ken, spreekt men van management by objectives. Peter Drucker noemde het een goede methode voor het bereiken van triviale doelen. Weten wat je wilt en dat dan helder omschrijven. Smart goals. Wat dan nog nodig is, is een plan, bronnen waaruit je kunt putten en doorzettingsvermogen. Voor de essentiële zaken des levens is de reismetafoor – want daarover hadden we het net – misschien minder passend. Dan is de trektocht een goede vergelijking. Je kunt het doel niet helder omschrijven, daar is het te belangrijk en te wezenlijk voor. Je bent op weg naar de horizon. Niet het heldere doel dat je aantrekt staat voorop, maar je drijfveer om op weg te gaan. Ons leven is eerder een trektocht dan een reis. Reizen vergt een bestemming, een trektocht vergt het vermogen om te vertrekken. De reis is bestemming. Altijd op weg. Je hoeft het doel niet te kennen. Weten wat je drijfveren zijn, is genoeg. En dat is lastig, maar wie zijn drijfveren kent en reist met een lichte tred, is opgewekt op weg. En dan is er de derde manier. Die vergt het vermogen om het doel te bepalen nadat je het bereikt hebt.
Als kinderen deden we dat al. Dan gooiden we steentjes om iets in de verte te raken. Een enkele keer lukte dat. Dan riep je: ‘Raak!’ Tot je ontdekte dat je altijd raak gooit als je het doel bepaalt… nadat je het geraakt hebt. Raak! Raak! Raak!
Het voelt als valsspelen, maar het heeft wel iets aardigs. Bewust zijn. Het wordt moeiteloos. Het vergt niets anders dan het vermogen genoegen te scheppen in wat je bereikt, zonder doelen of drijfveren. Je hoeft er alleen maar voor op te letten. En dan zie je het. Raak! Raak! Raak!